vrijdag 30 november 2012

Vivo!! (ancora) [part I]

Buongiornooo!!

Voor wie zich al begon zorgen te maken omwille van m'n lange afwezigheid hier, volgt nu de verlossende mededeling: JA, IK LEEF NOG!!:)


Zoals jullie wel al hebben gemerkt (of nog niet), heb ik m'n voornemen om op regelmatige basis iets op m'n blog te posten al enige tijd in de vuilbak gekieperd. De redenen daarvoor zijn jullie waarschijnlijk wel al duidelijk, maar met grif moet ik toegeven dat het ook wel een tikkeltje aan mijn luiheid te wijten valt, gecombineerd natuurlijk met het feit dat ik hier met volle teugen van het leven geniet en dus maar weinig zin heb om uren en uren al schrijvend aan mijn bureau door te brengen.


Van nu af aan zal het dus telkens een verrassing zijn als ik nog eens iets post, spannend niet?:)
Want eerlijk toegegeven, al die regelmaat en stiptheid is toch niet echt aan mij besteed: vééél te saai. 

Geef mij maar wat afwisseling en impulsieve beslissingen, dat is tenminste wat van het leven een waar feest maakt:).

Eén van de voordelen van het feit dat ik me niet meer zo strikt aan m'n vooropgesteld schema houd, is dat ik jullie nu tenminste iets kan vertellen ALS ik iets te vertellen heb, want het is nu ook niet dat al mijn dagen die ik hier slijt even noemenswaardig zijn. 

Ik zou natuurlijk om de 3 dagen kunnen schrijven over waar en wat ik 's avonds zoal ben gaan drinken, maar ik denk wel dat jullie het met me eens zullen zijn als ik zeg dat het op een eind ook maar een saaie, om niet te zeggen kurkdroge boel zou worden.

Nu er ondertussen al bijna een maand en half verstreken is sinds mijn laatste bericht, kunnen jullie waarschijnlijk wel raden dat ik ondertussen al enorm veel heb meegemaakt waarmee ik  jullie nog eens kan bezig houden. Daarom ook mijn beslissing om deze keer mijn verhaal in 2 delen op te spitsen (want ik kan mij wel voorstellen dat het voor een aantal onder jullie too much information zou zijn om alles in één keer te moeten lezen). 

Ik heb nog eens diep in mijn geheugen moeten graven om me alle interessante details van de voorbije weken hier te herinneren, maar ik denk dat ik daar wel voor het grootste deel in geslaagd ben. 
Dus, hier ga ik dan:

Het eerste noemenswaardige feit dat ik jullie kan meedelen is dat ik er ondertussen jammergenoeg al in geslaagd ben om Cristina's fiets kwijt te spelen (wat een hele prestatie is als je weet dat het meisje dat vorig jaar bij Cristina logeerde haar fiets voor een volledig jaar heeft gebruikt, zonder dat er ook maar iets aan mankeerde...).

Maar goed, ik heb mijn lesje nu wel geleerd en ik weet nu ondertussen dat fietsen hier in Pisa nergens veilig zijn, zelfs niet in het midden van het toeristisch centrum en vastgemaakt aan een 2 meter hoge verkeerspaal met een gigantisch brommerslot. 
Nadeel is wel dat ik 2 weken lang wanhopig op zoek ben geweest naar een goedkope tweedehands-fiets en dat ik me tot die tijd elke dag te voet naar mijn faculteit heb moeten begeven, wat geen pretje was als  ik 's morgensvroeg les had en nog maar half wakker al een half uur moest wandelen... 
Maar dit incident geeft me gelukkig wel de kans om de politie nog eens te kakken te zetten (om het maar even plastisch uit te drukken). 
Toen ik mijn fiets namelijk wilde gaan halen aan de paal waar ik hem het laatst had achtergelaten, en ik hem natuurlijk niet kon terugvinden aangezien hij klaarblijkelijk weg was, heb ik wel minstens 6 politieagenten aangesproken. Verscheidene die doorheen de stad de piazze aan het bewaken waren ( lees: hun tijd aan het verdoen waren), maar van wie tot mijn spijt me geen enkele een antwoord kon geven op de vraag of het mogelijk was dat mijn fiets verwijderd was door een van hun collega' s, want dat durven ze hier wel al eens doen als een fiets is vastgemaakt op een plaats die eigenlijk niet voor fietsen bestemd is (om er daarna geld uit te slaan uiteraard, want als de rechtmatige eigenaar zijn of haar fiets niet binnen een bepaalde tijd uit het goed verborgen depot komt ophalen, wordt die verkocht en gaat de winst natuurlijk naar de efficiënte en behulpzame politiedienst hier).
Omdat de politie die op straat aanwezig was me geen uitsluitsel kon geven, heb ik dan maar (tegen beter weten in, want op de politie kun je nooit rekenen, heb ik ondertussen al geleerd) het nummer gebeld van het plaatselijke politiebureau. Daar kreeg ik een mannelijke agent aan de lijn, die me eerst heel m'n uitleg liet doen in het Engels, om daarna doodleuk te antwoorden " io non parlo inglese". Val nu dood, dacht ik, op een eind zou je jezelf nog gaan afvragen wat ze hier dan eigenlijk wel kunnen en wat dan eigenlijk wel de kwaliteiten zijn waaraan iemand moet voldoen om de titel "Polizia Municipale" te bemachtigen.
Dan maar geprobeerd om hem in het Italiaans op de hoogte te brengen van mijn probleem, om erna te horen te krijgen dat ook hij me geen millimeter verder kon helpen. 

Uiteindelijk ben ik m'n zoektocht naar Cristina's verdwenen fiets gewoon gestaakt door te besluiten dat hij hoogstwaarschijnlijk wel gestolen zou zijn.
Jullie moeten immers weten dat het hier een ware markt is om de fietsen van de arme studenten te stelen en terug te verkopen, en jawel, aan diezelfde arme studenten. Een clandestien handeltje waar de politie maar al te goed van op de hoogte is, maar waar ze schijnbaar te lui voor is om er ook maar iets aan te proberen veranderen. 
Ook ik heb dan maar besloten om deel uit te maken van deze zwarte markt en een fiets te kopen van 1 van de louche types die elke middag terug te vinden zijn aan de mensa centrale (het centrale studentenrestaurant). 
Dik tegen mijn goesting weliswaar, want het zijn juist deze types die de stad rondgaan om de studenten hier fiets-loos te maken. 
Voor hetzelfde geld heb ik dus 20 euro betaald aan de persoon die ook wel eens mijn fiets zou kunnen gestolen hebben, jammer genoeg.
Maar jawel, jullie lezen het goed, voor slechts 20 euro had ik een "nieuwe" (weliswaar gestolen) fiets! Wat natuurlijk geen geld is als je bedenkt dat je hier voor een fietsslot (waarvan je hoopt dat het anti-diefstal geschikt is) minstens 30 euro betaalt (maar dan nog is het geen garantie dat je fiets veilig is hier in de straten van Pisa, ik vraag me echt  af met welke werktuigen ze hier in godsnaam de stad doorkruisen om nieuwe handelswaar te vinden).
Maar bon, al bij al mag ik niet klagen, ik kan tenminste weer in alle rust de wegen hier in Pisa gaan onveilig maken. 
Zie dus hier, mijn nieuwe fiets:



Niet slecht hé, voor tweedenhands én gestolen te zijn;).
Op zich is het zelfs een verbetering ten opzichte van Cristina's fiets: ik heb een mandje (waar ik trouwens weg van ben), lichten, werkende remmen én een bel, allemaal zaken die ontbraken aan de fiets die ik ben kwijtgeraakt. Wel is het feit dat ik nu wel een bel heb eigenlijk maar bijzaak: al fietsend maakt het krot immers zodanig veel lawaai dat voetgangers en tegenliggers me al van kilometers ver horen afkomen, zelfs moest ik mijn bel gebruiken zou niemand het horen doordat het "natuurlijke' geluid van mijn fiets alles overstemt.
Ik heb er zelfs al aan gedacht om oordoppen in m'n oren te steken als ik aan het fietsen ben, uit schrik voor gehoorschade.
Maar toch, ik ben content:).

Zo, sommigen onder jullie zal het misschien spijten, maar hier sluit ik m'n eerste deel van m'n bericht af.
Wel kan ik jullie zeggen dat ik m'n uiterste best zal doen om deel 2 nog voor het eind van het weekend te posten.
Ik heb immers nog véél te vertellen, maar aangezien het vrijdagavond is en ik ook maar een student ben, staan er nu andere zaken op het programma (die jullie waarschijnlijk wel al kunnen raden).

Dus,
Ciaooo ragazzi! Divertitevi!! (dat zal ik ook doen ;))

xx Nana

P.S. Ik hoop dat ik hiervoor weer geen boete kan krijgen wegens smaad aan de politie:p.

maandag 15 oktober 2012

"Special Edition"

Buongiorno a tutti!

Mits enige vertraging** kondig ik hier mijn langverwachte "Special Edition" aan, die de harten zal verblijden van zij bij wie het lezen van mijn vertelsels al de keel uithangt. Om jullie daar in het mistroostige België een wat beter zicht te geven op mijn doen en laten hier, heb ik namelijk besloten om deze keer mijn blog te vullen met foto's, véél foto's, die jullie allemaal waarschijnlijk stikjaloers zullen maken:-).

(** Het probleem met mijn laptop was geen probleem, maar gewoon de "Numlock"-toets die blijkbaar ingeschakeld was... Jaja, soms snap ik zelf ook niet hoe ik in godsnaam ooit zo ver ben geraakt op de unief...)


Goed, laat ik misschien beginnen met het ietwat saaiere gedeelte, namelijk de werkelijke reden waarom ik me hier in Pisa bevind: mijn studies.
Hieronder kan je de faculteit zien waar ik het meest van mijn lestijd slijt:

La Facoltà di Lingue e Letterature Straniere.

En de boeken die ik reeds in m'n bezit heb:-):

Voor de cursussen: Linguistica Applicata, Sociolinguistica, Glottologia 
en Filosofia del Linguaggio.
En in het midden, inderdaad: lesnotities!:-)


Hieronder is het uitzicht te zien dat ik elke dag kan waarnemen op de terugweg van mijn faculteit naar huis:

Lungarno
(Dit is wel al eens de moeite om naar de les te gaan, niet?)

Dit was dus in het kort waar ik me overdag in de week mee bezig hou: naar de les gaan (sinds ik een werkende wekker heb, heb ik nog geen enkele les gemist:-)) én studeren (daar werk ik nog aan).


Maar 's avonds en in het weekend heb ik natuurlijk andere bezigheden.
Dit is bijvoorbeeld waar ik al 2 zaterdagen na elkaar mee heb weten te vullen: 
Zon, Zee en Strand!

Oktober?? 


Bovendien ben ik afgelopen zaterdag samen met Vito en Aaliyah (cf. infra) een prachtig stukje natuur gaan bewonderen in de buurt van Castiglioncello (badstad op zo'n 3 kwartier rijden van Pisa).

Zaaaaaaaalig!





Nu wordt het toch ook eens grondig tijd dat ik jullie hier il mio nuovo amico voorstel:

Vito Schiraldi:


Vito studeert net als ik aan de Universiteit van Pisa, maar dan wel Fysica. Ik heb hem leren kennen op de site van Couchsurfing (met dank aan Stan!:-)), de dag dat ik wanhopig op zoek was naar een kamer en dus nog altijd vastzat in die verdomde B&B zonder ontbijt. 
Ik heb weliswaar nooit bij hem moeten couch-surfen, aangezien ik diezelfde avond nog telefoon heb gekregen van Cristina, en de rest is jullie wel bekend (en zo niet: cf mijn vorige berichten).

Vito is een zeer aangenaam en behulpzaam persoon, via hem heb ik al mensen van over heel Europa ontmoet. (wel niet zo bevorderend voor m'n Italiaanse taalvaardigheid, maar tot daar aan toe). 
Zo waren er bijvoorbeeld vorige week twee Spaanse meisjes bij hem te gast, met wie ik me kostelijk heb geamuseerd; en dit weekend logeerde Aaliyah bij hem, een levendig spring-in-het-veld uit Engeland.

Laura (1 van de Spaanse meisjes), Vito & ik
op één van onze avondjes uit.

Ohja, en bijna vergeten maar Vito komt uit Puglia (het zuiden van italië) en hij is 26 jaar oud, ook al zou je dat soms betwijfelen...

Aaliyah en Vito, zandkastelen bouwend op het strand
van Castiglioncello.


Natuurlijk moeten er buiten naar de les gaan, studeren en uitgaan nog andere dingen gedaan worden om te overleven, namelijk: mangiare!
Hieronder is te zien wat ik op een doordeweekse dag zoal eet:

La collazione (ontbijt):

Schandalig on-italiaanse koffie van een schandalig
goedkoop merk.

Il pranzo (middagmaal):

Passato di verdure con un cucchiaio di pesto
(groentensoep met een lepeltje pesto)
e un carpaccio di mozzarella e pomodori
con un po' di sale e oregano.
Buonissimo!

La cena (avondmaal):

Primo Piatto:
Farfalle al pesto e rucola

Secondo Piatto:
Pollo con ananas
(kip op een bedje van ananas).
Verrukkelijk, al zeg ik het zelf.

















Zoals je kan zien beginnen zelfs mijn eetgewoonten zich al te schikken naar de Italiaanse norm, vooral mijn avondmaal kun je al zonder twijfel volledig Italiaans noemen: eerst de pasta, dan het vlees (enkel het bedje van ananas is misschien niet zo gebruikelijk in Italië, maar kom, Einstein is ook niet groot geworden door binnen de hokjes te denken hé;-)).


En niet te vergeten natuurlijk, m'n dessert (of tussendoortje, of tussen-tussendoortje) bestaat meestal uit:

Un gelato!



Als er wordt gegeten, moet er vanzelfsprekend ook worden gedronken.
Zie dus hier, mijn 2 favoriete Italiaanse dranken:

1. Cappuccino


Als je weet dat het hier 2u in de namiddag is,
zie je natuurlijk onmiddelijk wie de echte Italiaan is...
Cappuccino is inderdaad nog altijd mijn grootste on-italiaanse zonde:
ik drink het op gelijk welk moment van de dag, behalve 's ochtends,
van tegendraads gesproken...


2. Sambuca

Mmmmmmmm:-)

Vito en ik hebben trouwens een grootse ontdekking gedaan: Sambuca=Ricard! (of toch ongeveer).
Bewijs: zie het glas op de foto.
Raar maar waar, hier wordt Sambuca altijd puur gedronken, wat met een alcoholpercentage van 40% af en toe toch wel eens hard kan aankomen, als je begrijpt wat ik bedoel...
Als je hier zegt dat je water bij je Sambuca wil, word je bekeken alsof je van Mars komt, wat in België net omgekeerd zou zijn als je ergens Ricard zou bestellen en er geen water zou bij krijgen.
Dit bewijst dus nog maar eens dat iedereen blijkbaar zo z'n gewoontes heeft en dat we er soms meer aan gebonden en door gedefiniëerd zijn dan we zelf zouden denken (dit even ter zijde).


Nu wil ik jullie graag meenemen op een mini-rondleiding door Pisa.
We beginnen bij de uitgaansbuurt:

Piazza Garibaldi
Waar er altijd leven is 's avonds
(weliswaar maar tot rond 2u ...).

Dan wat verder in het centrum komen we op Piazza dei Cavalieri:

Er was toevallig ook een gezellig marktje aan de gang
waar ik voor slechts 3euro een kookboek heb kunnen
kopen met al de Italiaanse specialiteiten geordend per regio.
Ik weet dus wat ik zal kunnen doen eens terug in België:-).
En wat zeker ook niet mag ontbreken op mijn rondleiding is Piazza dei Miracoli:

Vito, Aaliyah en ik voor de Duomo en de scheve toren.


Maar...  De werkelijke attracties op Piazza dei Miracoli zijn niet de gebouwen, maar de toeristen:



Je ziet er werkelijk de vreemdste taferelen,
hoogst amusant naar mijn mening:-).



Zo, om af te sluiten wil ik jullie graag eens het huis en de buurt waar ik woon laten zien:

De omgeving:

Dit is het oude kerkje om de hoek, waarvan de toren
mogelijker nog schever staat dan die
 op Piazza dei Miracoli.
Mijn fitnesscentrum.
Hier kom ik dus elke dag fitnessen.
(Het is wel degelijk fitnessapperatuur wat je hier ziet, géén speeltuin)

Mijn tijdelijk verblijf:


Dit is de voorkant van Cristina's huis (met het gele gedeelte bovenaan).
Mijn kamer bevindt zich achter de 2 eerste groene luiken.

De keuken.
De Badkamer.
Mijn kamer.
De aandachtigen onder jullie zien waarschijnlijk onmiddellijk dat er nog maar 1 bed in m'n kamer staat.
Dat komt omdat ik door het andere bed ben gezakt, simpelweg door erop te gaan zitten.
Vraag me niet hoe ik het gedaan heb, maar inderdaad, ik ben er in geslaagd om al iets naar de kl*** te helpen en ik was hier misschien juist 1 week... 
Als ik zo verder doe sta ik binnen de maand weer op straat...

Voila, ik hoop dat jullie je nu een beetje meer kunnen inbeelden hoe zalig het het hier wel niet is.
Ik weet nu al dat ik tantissimo heimwee zal hebben als ik terug in België zal zijn.
Dus hier laat ik jullie weer en ik ga nog een beetje gaan genieten van La Dolce Vita a Pisa.:)
Ciaooo!!

xx Nana

P.S.: Correctie: dit is GEEN voetbadje:

Un bidet
Voor meer informatie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bidet
(Met dank aan Tristan:-))



zondag 14 oktober 2012

Lavori in corso

Ciao!

Ik weet dat ik eigenlijk alweer te laat ben, maar toch zullen jullie nog eventjes moeten wachten op mijn volgend bericht.
Voor vandaag had ik normaalgezien een "Special Edition" voorzien (klinkt spannend, niet?;-)), die ik jullie morgen hopelijk wel zal kunnen laten zien.
Er is namelijk iets stranissimo aan de hand met mijn pc: het lijkt alsof de letters en tekens niet meer op dezelfde plaats als de toetsen staan... En aangezien ik net zo'n krak ben in computers en technologie, ben ik er weer vet mee natuurlijk, nu ik zo ver van huis ben en ik het me ECHT niet kan permitteren om zonder laptop te vallen...
Als er iemand tips heeft die me zouden kunnen helpen met dit probleem: altijd welkom!!!
Ik hoop zo vlug mogelijk een oplossing te vinden, tot dan laat ik jullie dus op jullie honger zitten:-).

A presto!!


xx Nana

dinsdag 9 oktober 2012

:)

Ciao ragazzi!

Vandaag heb ik voor het eerst een van mijn lessen bijgewoond, applausje voor mezelf!:-)
De bedoeling was om gisterenochtend al naar 2 lessen te gaan, maar ik heb me jammergenoeg weer maar eens overslapen (is blijkbaar een gewoonte die niet makkelijk valt af te leren).
Ik ben dan maar direct uit bed gesprongen en een wekker gaan kopen, hier om de hoek in Media World, zodat het me hier in Pisa zeker geen 2e keer zou overkomen. Het zal al moeilijk genoeg zijn om al m'n vakken in het Italiaans te studeren, dus het is beter dat ik niet te veel lessen mis, denk ik zo...
Gisterenavond met volle moed en met volle overtuiging om in m'n les te geraken, m'n nieuwe wekker gezet, om 9u.
Vanochtend wakker geworden om... 12u.
Vaffanculo che cazzo!!! (Zelfs tegen mezelf begin ik al Italiaans te praten).
De nieuwe wekker bleek al kapot, wat een kwaliteit hier in Italië...
Ik dus vanochtend (eigenlijk vanmiddag maar voor mij was het nog ochtend aangezien ik juist uit m'n bed was) opnieuw naar Media World om een andere nieuwe wekker.
Hopelijk doet deze morgenochtend wel zijn werk (en anders heb ik nog altijd m'n mama die me voor alle zekerheid zal wakker bellen;-)).
Morgenochtend dus m'n eerste les "Glottologia", ik kan al niet wachten!:-)
(Nee niet ironisch bedoeld, 'kben écht benieuwd, als het zo verder gaat keer ik nog terug naar België als een rasechte streber.)

Voor de rest is alles hier in één woord: ZA-LIG.
Echt niet te doen, soms lijkt het alsof ik in een droom zit.
Ik fiets hier nu al 2 dagen rond, van hier naar daar, naar overal en terug, in m'n tshirtje, met m'n zonnebril op m'n neus, in de stralende zon,...
Ongelofelijk, ik voel me hier volledig in m'n element, het is net of ik woon hier al jaren!
Het gaat zelfs zo ver dat ik me niet alleen al bijna een echte Italiaanse waan, maar dat ik het blijkbaar zelfs al uitstraal: er hebben al meer mensen (en dan nog wel meestal Italianen) aan mij de weg gevraagd dan dat ik de weg heb moeten vragen aan andere Pisani.
En wonder boven wonder, ik heb ze al bijna altijd de juiste kant kunnen opsturen!
Daarbij werd ik misschien ook wel een beetje geholpen door het feit dat kaartlezen gelukkig wel 1 van de dingen is waar ik goed in ben, want je weet wel wat ze meestal zeggen over vrouwen...
Ik moet wel toegeven, het verkeer is hier "come un casino"! Zoals Cristina het zou zeggen. Chaos, chaos en nog eens chaos.
Maar als fietser heb je hier het ware geluk gevonden.
Je kan echt doen wat je wil, alles mag, niets lijkt verboden:
tegengestelde richting, met de richting mee, op het voetpad, van het voetpad, op het fietspad, tussen de auto's op de rijbaan, tussen de toeristen op de vele Piazze...
Werkelijk, je hebt vrij spel, altijd en overal!
Pisa is als een paradijs voor fietsers!
Waar je bij ons in het kleinzerige België tussen de 50 en de 150 euro boete kan voor krijgen (in een eenrichtingsweg in tegengestelde richting fietsen), is hier de normaalste zaak van de wereld. Je mag zo zelfs de Polizia Municipale half van hun sokken rijden, nog kijken ze amper om!
Verrukkelijk, dat gevoel van volledige vrijheid!
Wel waan je je hier tijdens de spits met je fiets op een soort van hindernissenparcours, wat anderen misschien eerder irritant zouden vinden, maar dat vind ik nu net het leuke eraan:-).

Ik zou wel duizend keer kunnen schrijven hoe zalig het hier is, maar ik wil jullie daar in het natte, koude, onaangename België ook niet te veel de ogen uitsteken natuurlijk...
Dus zal ik het hier maar bij houden voor vandaag, want ik wil eigenlijk graag ook nog wat sambuca gaan drinken met Vito.
(Maar dat is stof om jullie de volgende keer mee bezig te houden ;-)).

Un bacio a tutti voi!
xx Nana

P.S. Mijn excuses aan de mensen die meer houden van mijn foto's dan van mijn verhaaltjes:
Vandaag zal ik jullie moeten teleurstellen, maar volgende keer zal ik wat extra aandacht aan jullie besteden;-).

maandag 8 oktober 2012

Wijziging van plannen

Hallo daar :)

Eerst en vooral een kleine mededeling:
Ik heb besloten om vanaf nu nog slechts om de 4 dagen een bericht te posten, dat is trouwens ook de reden waarom ik gisteren niets heb gepost (Ja, je weet wel hoe dat gaat hé met goede voornemens...).
Nu, waarom deze beslissing?

1) Nu ik hier gesetteld ben heb ik niet zo veel interessants meer mede te delen om jullie nog om de 2 dagen te kunnen verrassen met sappige verhalen (ook voor mij begint het leven hier zo stilletjes aan zijn gewone gang te gaan).

2) Het leven is hier gewoon TE zalig, zodat ik jullie toch alleen maar jaloers zou maken met weetjes zoals bijvoorbeeld over de temperatuur die maar niet onder de 20 graden lijkt te willen zakken.

3)Ik heb nog enorm veel paperassen en documenten in orde te brengen voor mijn verblijf hier als Erasmusstudent, wat overigens meer tijd in beslag lijkt te nemen dan gedacht en waardoor ik op andere momenten geen zin meer heb om nog aan mijn bureau of voor mijn laptop te zitten.

Zo, morgen volgt dus meer:)

A domani!
xx Nana

vrijdag 5 oktober 2012

Alles komt op z'n pootjes terecht:)

Hier ben ik dan weer!
Gezond en wel, een beetje gebruind (zalig weer hier, ik ben zelfs van plan om zondag op mijn luie kont aan het strand te gaan liggen samen met Cristina, mijn huisgenote, cf. infra) en gelukkig zonder kater.
Maar ik moet wel eerlijk toegeven, een kater zal je hier ook niet zo vlug oplopen, ik toch niet in elk geval, want als ik al drink, ben ik meestal geen vroege drinker...
Tot mijn verbijstering heb ik gisterenavond immers moeten ondervinden dat hier in Pisa de meeste bars, café's en feestjes hun deuren al sluiten tussen 2u30 en 3u (!), wat in schril contrast staat met een stad als Gent, waar je tussen 7 en 8u in de ochtend nog steeds feestgangers tegen het lijf kunt lopen.
Maar tot daar aan toe, ik ben hier namelijk voor belangrijker zaken dan feestvieren en het zwijn uithangen:).
Ik begin hier trouwens gaandeweg volledig geïnstalleerd te geraken. Zoals ik gisteren al zei heb ik bijvoorbeeld EINDELIJK een kamer gevonden.
En gelukkig maar, want die B&B begon toch wel serieus m'n neus uit te hangen. De laatste nacht heb ik zelfs in de badkamer geslapen. Oorzaak: muggen, muggen en nog eens muggen.
De eigenaars van de B&B waren vast te gierig om een muggennet te plaatsen en de kamer was veel te warm om het raam gesloten te houden, dus wat gebeurde er als je niet wou stikken: een invasie van de meest verdorven, rottige beesten die op aarde rondvliegen.
En telkens als ik dacht ze allemaal te hebben doodgemept, was het weer na een paar seconden hetzelfde liedje: Zzzzzzzzz... Je kent dat wel, om gek van te worden natuurlijk.
En wees maar zeker dat ze me tot het uiterste hebben gedreven, die rotbeesten: uiteindelijk heb ik rond een uur of 5, alle wanhoop nabij, de beslissing genomen om de badkamer muggenvrij te maken en daar de nacht door te brengen.
Ik was al de ganse nacht op muggenjacht, en de strijd tegen het onoverwinnelijke had me volledig uitgeput, waardoor het me langs geen kanten meer kon schelen dat ik met mijn hoofd slechts een halve meter van de wc-pot verwijderd was en ik direct in slaap ben gevallen.
Tot overmaat van ramp werd ik s'ochtends wakker, tussen een typisch Italiaans voet-badje en de douche, in de meest oncomfortabele positie die je je maar kunt bedenken (de badkamer was wel groot maar zó groot nu ook weer niet) en wat zag ik als ik mijn hoofd draaide? Inderdaad, je kunt het al raden, een mug.
Doet een mens dan al die moeite.
Dit voorval was trouwens niet de enige reden dat ik blij was toen ik met m'n valiezen terug buiten de B&B stond...
Eventjes een doordenkertje voor de knappe koppen onder jullie: wat verwacht een mens zoal bij een overnachting in een Bed & Breakfast? Wie kent de oplossing?
Hier volgt het correcte antwoord: Een kamer, een bed, en... wacht een secondje, wat was het laatste ook al weer? Ahja! Natuurlijk! Ontbijt!
Jammergenoeg heb ik van ontbijt niet veel gemerkt tijdens mijn 3-daags verblijf, bitter weinig zelfs...
Dat noemt zichzelf dan een Bed & Breakfast , maar om dan ook werkelijk ontbijt te serveren, ho maar! Daar voelden ze zich kennelijk te goed voor...
Of misschien ben ik nu te hard en hadden ze gewoon niet goed door wat het woord "breakfast" betekent toen ze de naam kozen... Hier in Italië moet je je dan ook niet direct aan talenknobbels verwachten, althans als het over andere talen gaat dan hun eigen taal.
Toch denk ik dat ik mezelf al bij al nog gelukkig mag prijzen dat ze tenminste wisten wat het woordje "bed" betekende.
Maar nu schep ik misschien toch wel een ietwat té negatief beeld over de Italianen, zelf ben ik nu namelijk met m'n gat in de boter gevallen bij een echte Italiaanse Mamma. Want nee, inderdaad, met haar 66 levensjaren kan Cristina, mijn huisgenote, niet meer echt meegerekend worden tot de studenten, al zegt ze van haarzelf dat ze in haar hoofd nog maar 20 is:-).
Met haar deel ik hier dus een volledig herenhuis en ik moet eerlijk toegeven, ik ben hier wel graag.
Ik word een beetje vertroeteld (juist nog héééérlijke focaccia gekregen), ik heb hier alles maar dan ook echt alles wat ik nodig heb, en ze helpt me waar en zoveel ze kan.
Zo heeft ze me gisteren vlak na m'n aankomst meegenomen met de auto naar de Coop (de plaatselijke supermarkt), zodat ik direct inkopen kon doen voor een langere periode zonder dat ik alles te voet ging moeten meesleuren.
Maar in feite is Cristina niet mijn enige huisgenote, ze woont hier immers samen met haar 3 poezen, waarvan ik van 2 ervan nu even niet op hun naam kan komen, maar de 3e heet Pipa, echt een schat van een beestje, die me zelfs al begroet als ik binnen kom. Nog een extra factor waardoor ik me hier wel al aardig thuis begin te voelen:-). Van m'n allergie heb ik gelukkig nog niet veel last gehad, hopelijk blijft het zo, al was het misschien niet de meeste verstandige beslissing om in een huis met 3 katten te komen wonen, met m'n allergie aan alles wat haar heeft..
Ook voor de rest begint alles beetje bij beetje in z'n plooi te vallen: ik weet welke lessen ik moet volgen (en nog belangrijker: welke lessen ik NIET moet volgen), ik beschik eindelijk ook over een kaart waarmee ik kan eten in la mensa (het studentenrestaurant, dat blijkbaar jammergenoeg toch niet volledig gratis is, maar voor slechts 3euro is er een driegangenmenu, dus mij hoor je in elk geval niet klagen;-)), en vandaag ben ik zelfs al mijn eerste cursussen gaan kopen: Sociolinguistica!:-) En ik moet toegeven: het voelde goed!
Nog een tijdje en  ik waan me hier volledig thuis!
Maar wees gerust, ik zal jullie niet vergeten hoor;-).

Arrivederci!

xx Nana

P.S.: Foto's van m'n nieuwe kamer!!:)
     

Met extra bed voor m'n logées,
als dat niet handig is:)
 (niet op de rommel letten a.u.b., 'kben ook maar een student...)


EN wat mag zeker niet ontbreken als je in Pisa bent: een foto van de befaamde toren!
Dus, zie hier, mijn eigen versie van "il torre pendente di Pisa":




 Nog één van mijn reeds behaalde successen hier:
Ik ben er in geslaagd om
de "scheve" toren van Pisa
bijna terug volledig recht te zetten!


donderdag 4 oktober 2012

Mijn excuses voor het ongemak

Hallo allemaal:)
Mijn voornemen om elke 2 dagen jullie hier op de hoogte te houden van mijn doen en laten in la Bella Italia is al in het water aan het vallen (de Arno in dit geval).
Met pijn in het hart moet ik jullie immers meedelen dat ik vandaag geen tijd heb om jullie te vertellen over mijn super-coole kamer in een herenhuis mét tuin, waar ik mij (weliswaar tijdelijk) vanaf vandaag de trotse eigenaar mag van noemen!
Ik heb namelijk een dringende afspraak in Pisa: PARTYYY!!!
Als ik morgen niet te moe ben (lees: geen kater heb), zal ik voor jullie met veel plezier alles in geuren en kleuren beschrijven. Nog eventjes geduld dus:).
Ciaooo:)
xx Nana